U Karađorđevo doba (1804‐1813) doneseno je nekoliko zakona ustavnog karaktera. Ustavnim zakonima iz 1805., 1807., 1808. i 1811. godine organizovana je i učvršćivana državna vlast i njena podjela između ključnih predstavnika obnovljene srpske države .
Sretenjski ustav iz 1835. godine treći je po redu srpski ustav u historiji, ali i prvi ustav moderne srpske države. Kao i mnogi drugi srpski ustavi ime je dobio po prazniku na koji je usvojen.
Sretenje Gospodnje je praznik kojim se proslavlja uvođenje malog Isusa Hrista u Jerusalimski hram, 40 dana po rođenju, što predstavlja susret Boga sa svojim narodom, odnosno Crkvom, koju predstavlja Simeon Bogoprimac. Po tom svom karakteru susretanja ovaj praznik je dobio svoje ime.
Cilj donošenja sretenjskog ustava bio je suzbijanje Knez Miloševog apsolutizma. Od 1817. do 1835. godine protiv njega je dizano šest buna. Neposredni povod za donošenje Sretenjskog ustava bila je Knez Miletina buna. Pobunjenici pod vodstvom Karađorđevog barjaktara Knez Milete Radojevića u januaru 1835 zauzeli su Jagodinu i Kragujevac. Bunu su podržali i kneginja Ljubica i Milošev najmlađi brat gospodar Jevrem. Toma Vučić‐ Perišić, komandant Kneževe garde, uspio je da od pobunjenika odbrani knežev dvor, ali je Miloš bio prinuđen da pregovara. Bila je ovo buna bez prolivene krvi, ali i snažna demonstarcija suprotstavljanja Miloševom apsolutizmu i surovosti. Knez je potom obećao sazivanje Velike Narodne skupštine i donošenje ustava u roku od mjesec dana.
Dimitrije Davidović, knežev sekretar, za dvadesetak dana napisao je tekst „Ustava Knjaževstva serbije“. Tekst je bio pisan po uzoru na slobodoumne ustave tog vremena: Belgijski (1831.) i Francuski (1791., 1814. i 1830). Velika Narodna skupština zasjedala je u Kragujevcu od 14. do 16. februara 1835. godine (po Gregorijanskom kalendaru). Prema nekim podacima Skupštinu je činilo oko 2.400 poslanika, dok neki spominju brojke od 3.000‐4.000 poslanika. U Kragujevcu se tada okupilo i desetak hiljada „zainteresovanih građana“. Skupština je održana u porti Stare Kragujevačke (Pridvorne) crkve tj. na tzv. Kneževoj livadi (danas prostor Miloševog venca u Kragujevcu).
Drugog dana zasjedanja, 15. (2.) februara, Velika narodna skupština izglasala je tekst Ustava, a donošenje Ustava je potom proslavljeno velikim vatrometom. Sutradan, u čast sretnog okončanja čitavog ustavotvornog posla , Knez Miloš je priredio svečani ručak za sve poslanike.
Sretenjskim ustavom Srbija je iz uređenja apsolutističke monarhije zakoračila unaprijed, u sistem vladavine oligarhije: Knez je sada vlast dijelio sa Državnim sovjetom ‐ vladom, (tj. ministrima), kao svojevrsnim oligarhijskim organom. S druge strane, Ustav je odražavao širok spektar za to vrijeme veoma slobodomnih ideja: nezavisnost sudstva, građanske slobode i prava, neprikosnovenost ličnosti, slobodu kretanja i nastanjivanja, pravo na slobodan izbor zanimanja, pravo na zakonito suđenje, nepovredivost stana, ravnopravnost građana vez obzira na vjeru i nacionalnost, ukidanje ropstva i feudalnih odnosa…
U Austriji i Rusiji se sretenjski ustav smatrao revolucionarnim aktom ‐ iznuđenim od strane revolucionarnih elemenata, i kao akt koji ugrožava monarhijski princip. Podsmijavali su mu se i smatrali ga neprimjerenim odjekom francuskog liberalizma u jednoj maloj, zaostaloj balkanskoj vazalnoj provinciji Otomanske imperije. Na zahtjev Rusije i Austrije, i uz podršku Turske, Miloš je poslije 55 dana povukao Sretenjski ustav. On je nevoljno i pod prinudom prihvatio taj ustav, a sada je opet pod prinudom, ali ovaj put sa radošću i na svoje veliko zadovoljstvo isti ustav ukinuo. Pred licem naroda Knez je bio čist: dopustio je donošenje liberalnog ustava kakav je narod želio, ali je u opštem interesu naroda i države, pod prijetnjom neumoljivih velikih sila, morao da ustukne.
TVORAC SRETENJSKOG USTAVA
Davidović je rođen u Zemunu 1789., koji je tada pripadao Habzburškoj monarhiji. Do odlaska u Beč, u kom je počeo sa novinarskim radom kojim će obilježiti početke srpske žurnalistike, školovao se u Zemunu, Pešti, Kežmarku i Sremskim Karlovcima, odakle je čak bio izbačen zbog pogrdnog teksta koji je napisao o jednom od profesora.
U Beč, prijestolnicu Habzburške monarhije, odlazi 1813. da studira medicinu, međutim, Dimitrije Frušić, koga je Davidović poznavao još od školovanja u Pešti, poziva ga da zajedno osnuju novine. Naime, u Beču je postojala velika srpska zajednica, ali nijedne novine na maternjem jeziku.
Poslije brojnih peripetija, odbijanja policijske uprave i pisma caru, dobijaju dozvolu i osnivaju Novine serbske, doduše tada sa mnogo dužim nazivom. Međutim, do izlaska prvog broja Davidović je morao da osigura i prve pretplatnike, novčanu pomoć i podršku najuglednijih Srba koji su tada živjeli u Beču.
Pronašavši štampariju, 1. augusta 1813. objavljuje prvih dvesta primjeraka. Novine su imale osam strana, to jest pola tabaka, i izlazile svakog dana sam vikendom. Isprva su se uglavnom sastojale od evropskih vijesti, a kada je austrijska cenzura vremenom oslabila, Frušić i Davidović su počeli da objavljuju vijesti koje su se ticale zbivanja u Srbiji.
Tokom godina, uvodili su različite rubrike želeći da zadovolje šarenoliku publiku, ali najčešće su prevodili strane tekstove. Broj pretplatnika je iz godine u godinu rastao pa opadao, ali nije prelazio više od petsto, što je činilo održavanje lista izuzetno teškim.
Koju godinu po osnivanju Novina serbskih Davidović je pokrenuo i Zabavnik, posvećen srpskoj knjiženovsti. Međutim, zbog već teške materijalne situacije za pomoć je morao da se obrati raznim ljudima, između ostalih i samom knezu Milošu Obrenoviću, koji je novčano podržao almanah.
Tokom nešto manje od desetak godina koliko su Novine serbske izlazile, Davidović se, želeći da kroz njih održava kulturni život Srba u Beču, zaduživao, ulagao dva miraza, kupio štampariju koju je potom prodao i savjetovao se i sarađivao sa čuvenim učenim ljudima poput Vuka Stefanovića Karadžića, Jerneja Kopitara, Lukijana Mušickog i drugih.
Zanimljiv detalj je da su novine zabranjene iako ih je Davidović ugasio. Ovaj podatak samo upotpunjuje sliku o složenim političkim i represivnim sistemima u kojima su ljudi poput Davidovića morali da nađu način da ostvare ideje za koje su duboko vjerovali da su važne za civilizaciju.
KNEŽEV SEKRETAR
Međutim, ovo nije bio kraj Novina serbskih. Deset godina kasnije, pod istim imenom, Davidović kao urednik potpisuje godišnju publikaciju, to jest službeni glasnik koji će tokom naredna dva vijeka prerasti u Službeni glasnik, koji izlazi i danas, kao svojevrsan živi spomenik prvom srpskom ustavopiscu.
Po gašenju prvobitnog lista, Davidović je pisao Milošu Obrenoviću i drugim kneževima da izrazi želju da pređe u Srbiju i tu nastavi sa radom. Iako će ubrzo postati privatni, a onda i zvanično prvi knežev sekretar, put do zadobijanja njegovog povjerenja bio je dug i nezgodan.
Kao svestrana ličnost, Davidović je bio u kontaktu za velikim brojem različitih ljudi, što je bilo dovoljno da ga knez protjera iz Kragujevca, tadašnje srpske prestonice ili da mu se pogorša položaj, u slučaju da neko od tih ljudi javno zastupa stav koji se kosio sa zvaničnim kneževim stavovima. A oni su, opet, zavisili od Osmanskog carstva ili Rusije, čije je interese Miloš Obrenović stalno morao da uzima u obzir.
U početku, Davidović je za kneza prevodio tekstove iz inostranih novina, odgovarao na pisma i radio u svojstvu porodičnog ljekara. No, njegova diplomatska karijera počinje 1827. kada prevodi hatišerif Porte, i još važnije, uz to prilaže i svoj komentar na ovaj dokument i druga srodna međunarodna akta. Obrenović uviđa da je Davidović koristan za rad na autonomiji Kneževine Srbije i sve više ga uključuje u poslove koji se Kneževine tiču.
Zahvaljujući njegovom dejstvovanju i radu nekolicine drugih diplomata, 1830. potpisan je hatišerif kojim se Srbiji vraća šest nahija, a tursko stanovništvo se seli sa njene teritorije. Međutim, neke od uredbi sprovedene su tek po potpisivanju hatišerifa iz 1833. Ovom prilikom, Davidović je od ruskog cara dobio orden Vladimira Četvrtog.
SRETENЈSKI USTAV
Ova dva hatišerifa predstavljala su zakonodavnu osnovu Kneževine Srbije, ipak, bili su nepotpuni, ponajviše u pogledu unutrašnje državne uprave. Međutim, Miloš Obrenović je donošenje Ustava odlagao, što je izazvalo Miletinu bunu 1835.
Ovaj događaj unio je dodatni pritisak i 15. februara donijet je Sretenjski ustav, na kom je Davidović do tada radio. Sastavljen je na osnovu francuskih ustavnih povelja i iako je ubrzo ukinut, do danas ostaje najmoderniji i najliberalniji Ustav koji je Srbija imala.
Međutim, pod pritiskom međunarodnih sila Francuske, Turske i Austrije, Ustav je ukinut već početkom marta, a onda i zvnanično na proljeće. Uslijed ovih događaja, Davidović je smijenjen sa svih državnih funkcija, a onda i protjeran iz prijestonice.
Pored toga, knez Miloš Obrenović mu nije dopuštao da se preseli u Beograd, pa je Dimitrije Davidović sa porodicom ostao u Smederevu do 1838, kada je preminuo. Vijest o njegovoj smrti nisu prenijeli u Srbiji, ali priča o njegovom životu ostaje da živi kroz njegovu kulturnu i političku zaostavštinu.
